Τί Παραολυμπιακοί?

Είναι η πρώτη φορά που μπροστά στο άκουσμα του εθνικού μας ύμνου δάκρυσα...Αν και έχω τοποθετηθεί ενάντια σε κάθε τί που παρεμποδίζει τη σφυρηλάτηση μίας οικουμενικής συνείδησης,όπως είναι ακριβώς τα εθνικά σύμβολα,δε μπόρεσα να κρύψω τη συγκίνηση και να κρατήσω τα δάκρυά μου,τη στιγμή που οι Έλληνες Παραολυμπιονίκες διακρίνονταν στο άθλημα της κολύμβησης,κατακτώντας το χρυσό-Χρήστος Ταμπαξής-και αργυρό αντίστοιχα-Ανδρέας Κατσαρός -μετάλλιο. Κι εδώ ρωτώ:«Γιατί συνεχίζουμε να αποκαλούμε τους αγώνες αυτούς Παραολυμπιακούς;Πού υστερούν και ποιά είναι τα σημεία εκείνα στα οποία υπερτερούν οι Ολυμπιακοί( θυμάμαι και το απίστευτο βίντεο των ΑΜΑΝ με τον Κανάκη δημοσιογράφο και τον Καλυβάτση στο ρόλο του φανατισμένου οπαδού);».Ο αληθινός αγώνας δε δίδεται στο ταρτάν που πάνω του τρέχει ο κατευθυνόμενος από τα συμφέροντα αθλητής,«σπάζοντας» κάθε παγκόσμια ή ολυμπιακή επίδοση,αλλά στο στίβο της ζωής...Τα παιδιά των Παραολυμπιακών δεν αγωνίζονται αποκλειστικά για την εισφορά ενός μεταλλικού αντικειμένου στη συλλογή της χώρας τους,παρά και στις καθημερινές τους ασχολίες.Και ο αγώνας εκεί όχι μόνο δεν έχει διακαίωση,αλλά και δε τελειώνει ποτέ˙δεν υπάρχουν οι διαιτητές που θα σφυρήξουν για τη λήξη.Είναι μόνο η δική μας αμέλεια και άγνοια...Είμαστε σε τέτοιο βαθμό κακομαθημένοι και ασύμβατοι με ό,τι εναντιώνεται στην ανθρώπινη φύση-όπως εμείς τη θεωρούμε-με τρόπο που το διαφορετικό το απορρίπτουμε και εμπαικτικά αμελούμε.Τί μας νοιάζει όμως ;Αφού είναι ο μπαμπάς, η μαμά,ο αδερφός,η θεία,ο θείος,ο παππούς(βαριέμαι να αναφέρω όλους τους τίτλους)καλά,τίποτα δε μας πάει στραβά!!Οι άνθρωποι με ειδικές ικανότητες δεν έχουν καμία ανάγκη από τη δική μας βοήθεια ή τα περιφρονητικά εκείνα βλέματα,όταν περπατούμε στο δρόμο.Αντίθετα κατέχουν το δικαίωμα να τους αντικρίζουμε ως πολίτες ισόνομους και ισάξιους,κι πρωτίστως ως ανθρώπους,αφενός σαν άτομα και αφετέρου σα τμήμα μίας ομάδας.Από τη μεριά μας έχουμε την υποχρέωση,ως οργανωμένη κοινωνία, να εφαρμόζουμε τις αρχές του κοινωνικού κράτους αδιακρίτως και ανεξαιρέτως.Να μην αφήνουμε τις ιδιαιτερότητες να καθορίζουν τη μορφή επικοινωνίας ανάμεσα στο δημόσιο και ιδιωτικό βίο,να μην σταματούμε στην αρτιότητα ή μη των ανθρώπινων μελών,να πάψουμε πλέον ρε γαμώτο μου να πιστεύουμε πως είμαστε το κέντρο του σύμπαντος...Λέγομαι Γιώργος,είμαι καλά και πέρασα στο φυσικό Τμήμα της Θεσσαλονίκης.Ε,ωραία...Πρέπει ,δηλαδή, να με υμνώ για 100 χρόνια;;;Και έρχομαι εδώ να συμφωνήσω-σε ελάχιστα σημεία- με τις διδαχές του Χριστιανισμού:Θέλουμε ειρήνη,αλλά είμαστε εχθρικοί.Επιζητούμε αγάπη,αλλά δίνουμε πόνο και πίκρα.Κοιτούμε την ελπίδα,αλλά δε γνωρίζουμε το φως.Aς αντικρίσουμε πλέον τον εαυτό μας ως ξένο σώμα και να δούμε τον κόσμο με τα μάτια των τριγυρινών μας.