Why to blog?...


Είναι έκδηλη η ομαδική "παρουσία" χρηστών ενός ευρέος φάσματος ηλικιών στο διαδίκτυο,η δραστηριότητα των οποίων μπορεί να εντοπιστεί,κατά κανόνα,σε έναν ιδιαίτερα περιορισμένο κατάλογο ιστοσελίδων,με κυρίαρχες εκείνες των κοινωνικών δικτύων,τάση τουλάχιστον που χαρακτηρίζει την εγχώρια κουλτούρα μας.Θα υπάρξουν βέβαια και εκείνοι που πρόκειται,κι όχι αδίκως,να διαφωνήσουν επισημαίνοντας την πολυθεματικότητα την οποία επιλέγουν να ακολουθούν καθημερινά οι Έλληνες χρήστες,επιβεβαιώνοντας τη χρησιμότητα και πρακτικότητα του εξαίρετου αυτού εργαλείου.Όσο όμως και αν προφασιζόμαστε την εκτεταμένη αποδοχή και συμμετοχή ενός αξιοσημείωτου ποσοστού επί του συνολικού αριθμού πολιτών,το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών παραμένει συγκριτικά με τις αντίστοιχες των δυτικών κρατών σε νηπιακή κατάσταση. Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας και εξάπλωσής του είναι εμφανές πως το διαδίκτυο μπόρεσε να ανατρέψει αρχές και βάσεις καταστατικές,να επαναπροσδιορίσει τη σχέση και επαφή μας με μία σειρά από σχήματα και δομές,όπως η πολιτική,η συνεστίαση,η διάδοση πληροφοριών,και κατ'επέκταση τις μεθόδους εκπαίδευσης και κατάρτισης ή ακόμη και την προώθηση προϊόντων από τις διάφορες επιχειρήσεις, να τροποποιήσει ριζικά τις έννοιες της επικοινωνίας,των συνόρων και της απόστασης,με τρόπο αναμορφωτικό και πολύ περισσότερο ουσιώδη και συμπληρωματικό προς την ανθρώπινη ενεργητικότητα.Όσο επιτακτική ωστόσο αποτελεί η δημιουργία κινήτρων στην απόκτηση μίας ευρυζωνικής σύνδεσης,που την τρέχουσα στιγμή ασθενεί στη χώρα μας,κάτι που εύκολα μπορεί κάποιος να επαληθεύσει,παρατηρώντας τους καταλόγους κοστολόγησης της δημόσιας εταιρίας από τη μία,και την κατάσταση των ιδιόκτητων δικτύων και την αναξιοπιστία των υπηρεσιών από την άλλη, τόσο επιβεβλημένη είναι η εκπαίδευση των νεαρών από μικρή κιόλας ηλικία ατόμων στους τρόπους και τεχνικές λειτουργίας των εμπλεκόμενων σε ολόκληρη τη σύγχρονη διαδικασία τεχνικών μέσων.Ο αναλφαβητισμός εμφανίζεται πλέον και με την εικονική του μορφή,που συνίσταται στην ανικανότητα της ορθής,ελλειπής και ίσως ανύπαρκτης χρήσης των υπολογιστών,με μία πλατειά φυσικά σημασία.Ένας προσεγμένος ανανεωτικός προγραμματισμός που να θέσει τις υπάρχουσες εκπαιδευτικές κλίμακες στη διαδικασία της ομαλούς ένταξης στην κοινωνία της πληροφορίας είναι ευπρόσδεκτος.Αμφιβάλλω όμως όταν έχουμε παραχωρήσει την εξουσία μας σε ανθρώπους "ξεπερασμένους",ανειδίκευτους,υψηλού προφίλ,μία διοικητική ελίτ που κρατά δέσμια τα στοχαστικά μυαλά της νεότητας,της φρεσκάδας,της ευδιαθεσίας.Η πείρα σταματά το έργο της στο μέστωμα και τη στερέωση της νεανικής αβρότητας.Είναι πραγματικά λυπηρό να αναλώνουμε σε μία σκέψη που εφησυχάζει την παραφροσύνη μας για διαρκή αναδημιουργία...That's why i'm blogging..

Επαναπροσδιορισμός των εθνικών κρατών


Αφότου τέλειωσαν οι γραπτές εισαγωγικές εξετάσεις(και πρέπει να ομολογήσω πως είναι υπολογίσιμο διάστημα), έχει αρχίσει για μένα ένας ιδιαίτερα επίπονος εσωτερικός αγώνας να κρατηθώ όρθιος,μία προσπάθεια συνεχούς προσδιορισμού των δραστηριοτήτων και του γενικότερου χαρακτήρα μου. Θέλω να πιστεύω πως η επιστήμη την οποία έχω επιλέξει(?) να υπηρετήσω δε πρόκειται να με εγκαταλείψει τουλάχιστον ιδεολογικά, προκειμένου να βρίσκεται εκεί γεμίζοντας την κενή από κάθε είδους γνώση Φυσικής επεξεργασίας παρακαταθήκη μου. Κι η φωνή αυτή όσο και αν ακούγεται να είναι αμέριστη από εγωισμό, αφού θέλησα δίπλα μου δίχως ανταπόκριση συντροφιά, τόσο η δύναμή της ξεθωριάζει στο γκρίζο χρώμα της αίθουσας. Ωστόσο, το να βάλλω μία τελεία εδώ είναι απαραίτητο, γιατί τούτην την πρωινή ώρα η περιπλάνησή μου βαστεί μία διαφορετική πρόθεση. Έχω εξαντληθεί στο σχηματικό κανόνα της δημοκρατίας, αλλά αποτελεί από την άλλη επιταγή να ιστορίσω μία κεντρική για την εικόνα του εξαίρετου αυτού πολιτεύματος έννοια, εκείνη των εθνικών κρατών. Μου είναι προσφιλές να δρομολογώ τη συλλογιστική μου πορεία με ένα στοίχο ερωτήσεων, ώστε να απολήγει για όποιον δυστυχή έτυχε να κρατά αυτή τη λόξα μπροστά του περισσότερο μυαλωμένη και στοχαστική. Καθώς όμως στην τρέχουσα ανάρτηση αδυνατώ να εντοπίσω τις κατάλληλες παρασιωπώ. Εθνικό λοιπόν κράτος έφθασε να συμβολίζει το συσχετισμό δύναμης, μάλλον στρατιωτικής, της ομάδας που έτυχε να κατοικεί σε μία συγκεκριμένη μεριά, της οποίας προηγουμένως έχουν επιμεληθεί της περιχαράκωσης. Και η ισχύς αυτή ανακλάται μέσα από την αντίστοιχη έκταση όχι μόνο του τμήματος που διαθέτουν, αλλά και από το μέγεθος της επιρροής που ασκούν σε παρακείμενες συνήθως περιοχές.Μέσα σε αυτές τις αδικαιολόγητα, και πολλές φορές συναινετικά, ορισμένες παρυφές αναπτύσσουν μία ξέχωρη πολιτισμική και πολιτική συμπεριφορά, χρονικά και ενδεχομένως τοπικά μεταβαλλόμενη,όπως ακριβώς παρατηρείται σε ένα φυσικό σύστημα, που καταγράφεται σε όλες τις πτυχές των δραστηριοτήτων, με επόμενο τη σύσταση μίας ενιαίας, άκριτα αποδεκτής από τους επίγονους, ταυτότητας. Εκείνο που δε μπορώ με σιγουριά και ειλικρίνεια να δηλώσω είναι το ασυνείδητο ή μη της παραπάνω πράξης. Και αυτός ακριβώς ο τρόπος έκφρασης της συλλογικής ιδιοκτησίας οδηγεί σε μία υποδεέστερη διαχείριση των φυσικών πόρων και στη βαθμιαία ταπείνωση του περιβάλλοντος Αν έχουμε αποφασίσει να βαδίσουμε στο δρόμο της καταστροφής,οφείλουμε να αποκλείσουμε κάθε άλλο συνταξιδιώτη. Η αλτρουιστική αυτή προσέγγιση βλασταίνει σήμερα σε όλες εκείνες τις οργανώσεις που έχουν επιδοθεί σε μία καμπάνια ενημέρωσης με μία τελείως ανόμοια μορφή."Πρέπει να διασφαλίσουμε τη διάσωση του πλανήτη για το δικό μας λυτρωμό". Αν και με εμφανή ίχνη εγωκεντρισμού και ματαιοδοξίας, νομίζω,δυστυχώς,ότι συνίσταται στην πιο αποτελεσματική αντήχηση του αρχικού μηνύματος,σε ένα κόσμο που αρέσκεται να ακολουθεί το χρήμα και τα παράγωγά του.Δε θα ήθελα να επεκταθώ στη λειτουργική σημασία του τελευταίου,παρά να επισημάνω την ολοκληρωτική άγνοιά μας σχετικά με τη σύσταση και θεμελίωση του οικονομικού συστήματος.Κι η αμάθεια μας δεσμεύει στο σκοτάδι και τις κακουχίες. Η εξέλιξη και η αναδημιουργία αποτελούν ασφαλείς δείκτες στην πορεία της ακμής, της άνθησης και της ειρηνικής συμβίωσης.Να θεωρήσουμε ωστόσο πως όσο υπάρχουν όρια στα τμήματα γης(που θέλησαν να αποκαλούμε σύνορα), δε πρόκειται να αντικρίσουμε την αλήθεια πίσω από τις περίτεχνα κατασκευασμένες ανακρίβειες.Μία αλήθεια της αλληλεγγύης, της μη διαστρωματωμένης εκπαίδευσης, της χρηματικής απεξάρτησης, της από κοινού ανάπτυξης,πραγματικότητα όμορφη και αψευδή.Να κρατήσουμε επιτέλους τα εθνικά κράτη για την καρδιά μας, και να παραχωρήσουμε σε τούτον τον ταλαιπωρημένο τόπο τα δικαιώματα που του ανήκουν.Να περάσουμε από την εκεχειρία των χαρτιών, σε ένα αυθεντικό αντάμωμα κουλτούρας και πάνω απ΄όλα ανθρωπιάς και αδελφικότητας.Τα διοικητικά σύνορα είναι περίσσια όταν μας ενώνει η ζήτηση όσων,κι όχι εκείνων που μας δίδαξαν να αγαπάμε.

Ένα ενδιαφέρον άρθρο για την πρώτη(αν υπήρξε ακόμη και κάποια επόμενη..) προσελήνωση του ανθρώπου...


Πατήστε στον τίτλο της ανάρτησης για να μεταβείτε στον αντίστοιχο διαδικτυακό τόπο...Συνιστώ την προσοχή μου στους κομφορμιστές...

Το μήνυμα της χθεσινής μέρας...


Και μετά από αύριο τί? Επινήκια στην κρατούσα παράταξη με τη στήριξη του 10% επί του συνόλου των φοιτητών..Το πανεπιστήμιο δε χρειάζεται καμία κηδεμονία από εκείνους που θέλησαν μία νεολαία νωθρή και αδιάφορη στα πολιτικά πεπραγμένα. Το παραταξιακό καθεστώς υπονομεύει επικίνδυνα την ομοψυχία και την από κοινού αντιμετώπιση των προβλημάτων.Κι το τελευταίο μου είναι δύσκολο να το παραβλέψω.Αυτόνομα πανεπιστήμια με πραγματικό ενδιαφέρον για τη βελτίωση της παρεχόμενης παιδείας χρειάζεται τούτος ο ταλαιπωρημένος τόπος.Η συμμετοχή σε αυτές, κι στην ομάδα γενικότερα που δε κατανοεί τη σημασία του αντιπάλου, δεν αποτελεί απλά το ενέχυρο στην ελευθερία της σκέψης και της προσωπικής δράσης. Γνωρίζουμε πολλοί καλά πως κύριο μέλημα των μελών τους δεν είναι η προβολή των ηλίθιων πολιτικών ανακολουθιών, παρά η απόκτηση γνωριμιών, πράγμα που, όπως πιστεύεται, εξασφαλίζει μία πρόσθετη υποστήριξη, μάλλον μακριά από το πνεύμα της ισονομίας,που κατά τα άλλα προβάλλεται, για την περάτωση των σπουδών και την μετέπειτα επαγγελματική πορεία-δίχως βέβαια να αναφερόμαστε στις πιθανές μεταπτυχιακές ή διδακτορικές διατριβές. Ένα είναι το σίγουρο: Όσο βλέπουμε έκδηλα έναν αδικαιολόγητο φανατισμό στο χώρο των πανεπιστημίων, ο οποίος αρκετές φορές εκδηλώνεται και με βίαιο τρόπο, τόσο η παιδεία μας θα λιμνάζει στους βάλτους των ανεγκέφαλων οπαδών της παραταξιακής διάταξης και των συμφεροντολόγων. Πραγματικά όμως δε μπορώ να καταλάβω ποιές είναι οι διαφορετικές απαιτήσεις τους, για να δικαιολογήσει την πολυπληθή και μακροχρόνιά τους ύπαρξη....

Η πολιτική όταν ασκείται μέσα από βλακώδεις σχηματικές μορφές αποτυγχάνει στο σκοπό της. Κι ο Παπανούτσος για την πρώτη τα'χει πει πολύ καλύτερα απ'ότι θα μπορούσα ό ίδιος να περιγράψω.

We're back!!!


Τελικά δε γνωρίζω πώς μπορεί τη μία μέρα στο τρέχον ιστολόγιο να εμφανίζονται ενοχλητικές εικόνες που καλύπτουν το περιεχόμενο και δυσχεραίνουν την ανάγνωση, και την επόμενη(βέβαια αρκετές μέρες μέτρησα μέχρις ότου αποκατασταθεί η μη προβληματική παρουσίαση των στοιχείων) δίχως καμιά δική μου παρέμβαση να είναι όλα στη θέση τους...Δε θα σταματήσω ωστόσο στην περίεργη αυτή εναλλαγή.Ίσως ο blogger να με σέβεται..Τί να πώ?!Ήθελα απλώς να επισημάνω την αλλαγή στη διάθεσή μας με τον ερχομό κιόλας του τελευταίου μήνα της άνοιξης..Πολλά τα γεγονότα που τρέχουν στην πολιτκή σκνηνή. Τελικά είναι ιδιαίτερα επίπονο να διατηρείς ένα ιστολόγιο με αναλυτική ενημέρωση και προσωπική θεώρηση επί των εξελίξεων...Θα μπορούσα να σχολιάσω την τρέχουσα οικονομική κατάσταση(αν και δεν έχω το κατάλληλο θεωρητικό υπόβαθρο πάνω στη λειτουργία του οικονομικού συστήματος),τα πολιτικά γεγονότα,τις κοινωνικές αρρυθμίες ή ακόμη και την εμφάνιση της Πετρούλας στο γνωστό αθηναϊκό πρακτορείο-αναζητώ έναν αρμόζοντα προσδιορισμό,ώστε να αποδώσω με ακρίβεια τη σύσταση του αντίστοιχου δελτίου ειδήσεων...Βέβαια καιρός ήταν να αποκαλυφθούμε ως χέστηδες καναπεδάκηδες, τη στιγμή(και αν δε δράσουμε δε θα αργήσω να την αντικαταστήσω με τη διάρκεια)που το μόνο το οποίο γνωρίζουμε(καλύτερα θα έλεγα μας έμαθαν) να κάνουμε δεν είναι παρά να κρίνουμε από απόσταση, κρίση που αφορά αποκλειστικά σε εμάς, με τη διαφορά ωστόσο πως δε κατανοούμε ότι πρόκεται για αυτοκριτική, κάτι που εν τέλει αποτυγχάνει στο σκοπό της με το λαθεμένο πολλές φορές προσανατολισμό και τη μετάθεση των ευθυνών σε τρίτους. Κάτι ήξερε ο Βάρναλης όταν έγραφε τους "Μοιραίους". Λύση στο πρόβλημα είναι το ίδιο το πρόβλημα. Η επίλυση από την άλλη ανήκει σε εκείνον που αναλαμβάνει να το αντιμετωπίσει. Κι στην περίπτωσή μας δύσκολο είναι να κατανοήσουμε την πρώτη συνθήκη. Στη δεύτερη δυστυχώς προσποιούμαστε με μία αμείωτη απάθεια. Στις ελάχιστες αυτές γραμμές της ανάρτησης δε θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο.

Σαν πολλά δε μας τα΄παν?


Δε πέρασαν και αρκετές μέρες από τον αποκλεισμό της ομάδας του Ολυμπιακού από την ευρωπαϊκή διοργάνωση του κυπέλλου UEFA, κι ήδη άρχισαν τα κακεντρεχή σχόλια...Δεν είναι άξια για τα γήπεδα της Ευρώπης ομάδα,κατακτάει τα εθνικά πρωταθλήματα επειδή έχει την οικονομική δύναμη,η πορεία του στις διασυλλογικές διοργανώσεις καθρεφτίζει ακριβώς τη χαμηλή ποιότητα της ομάδας σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στα εγχώρια στηριζόμενος αποκλειστικά στην οικονομική του επιβολή....Σαν πολλά δε μας τα΄παν τελικά??Από πότε ο αποκλεισμός μίας ομάδας(είτε αυτός γίνεται από μία περισπούδαστη είτε από μίας μικρότερης φήμης) αποτελεί απόδειξη της κατωτερότητας και της συμμετοχής της(με όποια μορφή κι αν εμφανίζεται,κυρίως όμως εστιάζεται στη διοίκηση) σε παράνομες δραστηριότητες,όπως για παράδειγμα ο χρηματισμός των διαιτητών(που είναι η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη καραμέλα..)?Πραγματικά ο συλλογισμός που διαδίδεται απερίσκεπτα είναι τουλάχιστον για γέλια...Κι επειδή κάτι διδαχτήκαμε από το σχολείο, ας τον παρουσιάσω με την απλούστερη μορφή,των προκείμενων δηλαδή προτάσεων,που οδηγούν(ασφαλώς ή βεβιασμένα να το αφήσω στη κρίση του καθενός) στο συμπέρασμα...




Π1:Ο Ολυμπιακός κερδίζει το ένα μετά το άλλο τα εθνικά πρωταθλήματα .




Π2:Ο Ολυμπιακός στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις δε καταφέρνει να παρουσιάσει μία ποιοτική ομάδα.




Συμπέρασμα:Ο Ολυμπιακός στήνει στην Ελλάδα τα παιχνίδια...!!!




Ατελής συλλογιστική διαδικασία και η επαγωγή φυσικά είναι αστήρικτη.



Θα προσπαθήσω κρατώντας τις δύο προκείμενες να καταλήξω αφενός σε κάποιο διαφορετικό συμπέρασμα,δίχως να επιζητώ την υποστήριξη της ομάδας μου(οι κτητικοί προσδιορισμοί είναι υγιείς ,όταν φανερώνουν το σεβασμό προς την ομάδα στην οποία πρόσκεισαι) αφετέρου να δικαιολογήσω τις χαμηλές επιδόσεις γενικότερα των ελληνικών ομάδων...Για να αναρωτηθούμε λοιπόν,γιατί το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στη χώρα μας παρουσιάζει μία στατικότητα και επαναληπτικότητα θα τολμούσα να πω της τελικής κατάταξης?Στην πραγματικότητα της κατάκτησης δηλαδή των πρώτων θέσεων από τις ίδιες ομάδες και μάλιστα προερχόμενες όλες από την πρωτεύουσα πόλη,θέσεις βέβαια που εξασφαλίζουν τη συμμετοχή σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις...Θα συμφωνήσω πως η κατάσταση αυτή δε μπορεί να είναι αποδεσμευμένη από τον οικονομικό συσχετισμό των ομάδων.Ας αναλογιστούμε όμως και σε αντίστοιχα πρωταθλήματα του εξωτερικού πως τα πράγματα δεν είναι ριζικά διαφοροποιημένα.Ποιός ,για παράδειγμα, δε γνωρίζει την Chelsea ή τη Liverpool?Βλέπετε πως ακόμη και η επιλογή δεν είναι τυχαία...Μήπως εν τέλει δεν είναι ο Ολυμπιακός η αιτία,αλλά απλώς η επιβεβαίωση της αδυναμίας να δούμε τον αθλητιμό έξω από τα στενά όρια που επιβάλλει ο πρωταθλητισμός με τις επιχειρήσεις και ό,τι άλλο συμφέρον ενδέχεται το τελευταίο να συνεπάγεται?
Να κατηγορούμε τους εαυτούς μας που μένουμε απλά θεατές.. Αγαπώ τον Ολυμπιακό,ακριβώς διότι αισθάνομαι τμήμα του.Το ίδιο νοιώθει και κάθε άλλος υγιής φίλαθλος,που δε γνωρίζει μόνο τον αριθμό των πρωταθλημάτων που κατέχει η ομάδα του,αλλά κλωτσάει(ας το δηλώσω τόσο απλοϊκά)και τη μπάλα...



Το νερό νεράκι?!




Να δεχτούμε πως το νερό από επιστημονικής πλευράς είναι απλώς η χημική σύγκλιση ατόμων υδρογόνου και οξυγόνου με συγκεκριμένη αναλογία. Κι μας έχουν διδάξει πως ακόμη και με την πιο ελάχιστη διαφοροποίηση στη δομή του μορίου, δε θα ήταν δυνατός ο σχηματισμός του. Βέβαια θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως κάτι διαφορετικό θα ήταν σε θέση να συντηρήσει την έμβια ζωή, πιθανόν συμπεριλαμβανομένης και της ανθρώπινης, καθώς αδυνατούμε να γνωρίζουμε αν πράγματι υπήρχε με τα νέα αυτά δεδομένα… Ας περιοριστούμε όμως στην τρέχουσα πραγματικότητα ή, προκειμένου να είμαστε περισσότερο επιστημονικά ακριβείς, σε εκείνη την πραγματικότητα που οι περιορισμένες αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται.
Γνωρίζουμε και ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, όπου τα αποθέματα πόσιμου νερού έχουν μειωθεί αισθητά σε σχέση με τα αντίστοιχα παρελθόντων ετών, πως το νερό είναι ένα από τα πιο απαραίτητα για τη ζωή αγαθά που μας προσφέρει η φύση. Το τελευταίο γίνεται διαθέσιμο στους οργανισμούς διαμέσου του υδρολογικού κύκλου του, μίας σειράς δηλαδή βιοχημικών αντιδράσεων, στην οποία σειρά βέβαια συμμετέχουν και οι φυτικοί οργανισμοί, που σημαίνει την αλληλεπίδραση των άβιων και έμβιων στοιχείων των οικοσυστημάτων και την ασταθή ισορροπία τους. Αν και η φύση είναι “εφοδιασμένη” με μηχανισμούς, οι οποίοι τείνουν να επαναφέρουν την ισορροπία στα οικοσυστήματα(“μηχανισμοί αυτορρύθμισης”), η εκτεταμένη επέμβαση του ανθρώπου στη ροή των φυσικών διαδικασιών αναιρεί εν μέρει την εξισορροπητική λειτουργία τους, κάνοντας πολλούς ερευνητές να πιστεύουν σε δυσοίωνες προβλέψεις, όχι μόνο για το είδος μας, αλλά και για το φυσικό κόσμο γενικότερα.
Δεν είναι τυχαίο το ότι οι αρχαίοι μύθοι(οι πρώτες δηλαδή απόπειρες του ανθρώπου να κατανοήσει τον κόσμο) αρκετών πολιτισμών είχαν συνδέσει τη δημιουργία του κόσμου με το νερό. Αποτελεί κοινή διαπίστωση πως δίχως νερό δε θα μπορούσε να υπάρξει ζωή, καθώς παρεμποδίζονται οι θεμελιώδεις λειτουργίες της. Δεν είναι επίσης τυχαίο το γεγονός ότι όλοι οι σημαντικοί ανθρώπινοι πολιτισμοί, όπως για παράδειγμα ο αρχαίος ελληνικός και ο επίγονός του ρωμαϊκός, αναπτύχθηκαν σε περιοχές, οι οποίες διασχίζονται από μεγάλους ποταμούς και περιείχαν λεκάνες νερού ή περιβάλλονταν από αυτό, πράγμα που διευκόλυνε τις μετακινήσεις και τις εμπορικές δραστηριότητες, συνυφασμένες με την οικονομική ευημερία. Φυσικά, παρότι κατά ένα συντριπτικό ποσοστό ο πλανήτης καλύπτεται από νερό, μόνο ένα μικρό μέρος του είναι κατάλληλο για ανθρώπινη κατανάλωση. Αυτό συμβαίνει, διότι οι ωκεανοί, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν το 97% του συνόλου του νερού του πλανήτη, περιέχουν υψηλές συγκεντρώσεις σε πρόσθετες ενώσεις, όπως το αλάτι, που το καθιστά ακατάλληλο για πόση.
Η ξέφρενη αύξηση ωστόσο του αστικού πληθυσμού δημιουργεί συνεχώς μεγαλύτερες απαιτήσεις για πόσιμο νερό. Όμως την ίδια στιγμή ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται δίχως κανένα προγραμματισμό τους πολύτιμους φυσικούς πόρους. Ακόμη η επιβάρυνση που προκαλείται από τους κυριότερους ρυπαντές, τα βιομηχανικά προηγμένα δηλαδή κράτη, η χρήση επικίνδυνων φυτοφαρμάκων από τους καλλιεργητές και η συνεχής αποψίλωση των δασικών εκτάσεων οδηγούν βραδέως(αν και υπάρχουν γεγονότα που υποδεικνύουν την επιτάχυνση της τροποποίησης στις φυσικές συνθήκες), αλλά σταθερά στη μείωση της διαθέσιμης ποσότητας του πόσιμου νερού. Οι συνέπειες όλων των παραπάνω συνίστανται στην υποτίμηση του φυσικού περιβάλλοντος και στην ταπείνωση του βιοτικού επιπέδου του ανθρώπου. Το φαινόμενο αυτό παρουσιάζεται ,και με πύρινες γλώσσες μάλιστα, στη χώρα μας- η ρύπανση δεν αναγνωρίζει γεωγραφικά όρια- και γι’ αυτό είναι πλέον επιταγή να λάβουμε αποτελεσματικά μέτρα για την αναστροφή της κατάστασης, αν δεν είναι ήδη αργά…
Οι παράγοντες επομένως που οδηγούν στη λειψυδρία και κατ’ επέκταση στην πρόκληση σοβαρών προβλημάτων προς το περιβάλλον είναι πολλοί. Το γλυκό νερό χρησιμοποιείται στους τομείς της γεωργίας και της βιομηχανίας, όπως επίσης για την κάλυψη των οικιακών αναγκών. Από τις κατηγορίες αυτές η γεωργία είναι εκείνη που “κυριαρχεί” και δημιουργεί τις σημαντικότερες δυσλειτουργίες, με την ασύστολη και ανεξέλεγκτη από την πολιτεία και τις ρυθμιστικές αρχές άντληση του νερού από το υπέδαφος με αποτέλεσμα τη δραματική πτώση της στάθμης των υπόγειων υδάτων. Ας σημειωθεί πως ο συνολικός αριθμός των γεωτρήσεων (νόμιμων και παράνομων) σήμερα στη χώρα μας ξεπερνά τις 200.000, δίχως, όμως, να γνωρίζουμε την ποσότητα νερού που αντλείται από αυτές. Δυστυχώς, η ταχύτητα με την οποία αντλείται το νερό από ένα υδροφόρο κοίτασμα είναι μεγαλύτερη από την ταχύτητα αναπλήρωσής του, και αυτό οδηγεί στην επιδείνωση της κατάστασης.
Ακόμη η αλόγιστη κατανάλωση γλυκού νερού στις μεγάλες πόλεις ανά την υδρόγειο προκαλεί τεράστια οικολογική καταστροφή, η οποία μπορεί να είναι μη αναστρέψιμη, καθώς συντελεί, όχι μόνο στην εξαφάνιση λιμνών και ποταμών, αλλά και στην αιφνίδια μείωση του πληθυσμού φυτικών και ζωικών ειδών, που βρίσκονται στα οικοσυστήματα τους. Επιπλέον οι απαιτήσεις για γλυκό νερό είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει στις μέρες μας η ανθρωπότητα. Ο εκρηκτικός ρυθμός αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού μειώνει ορατά τη διαθεσιμότητά του και η λειψυδρία πρόκειται να γίνει πολύ πιο έντονη σε συνδυασμό, όπως και αναφέρθηκε, με την υπερεκμετάλλευση των υπογείων υδάτων.
Όμως οι βιομηχανίες είναι εκείνες που κατέχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τη μόλυνση των υδάτων. Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ απορρίπτουν καθημερινά στη θάλασσα, τις λίμνες και τους ποταμούς την ανατριχιαστική ποσότητα των 500.000 τόνων ρυπογόνων ουσιών! Με τον τρόπο αυτό η πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό προοδευτικά ελαττώνεται και μεγάλα τμήματα πληθυσμού, κυρίως στις υπανάπτυκτες χώρες και περιοχές, δέχονται τις επιβλαβείς για την υγεία συνέπειες, λόγο του ανύπαρκτου ή προβληματικού ελέγχου της ποιότητας του νερού(λ.χ. οι πιθανότητες ανάπτυξης παθογόνων μικροβίων στο νερό που δεν έχει υποστεί κατάλληλη διεργασία είναι εξαιρετικά υψηλές).
Τα προβλήματα ωστόσο είναι ακριβώς εκεί για να μας θυμίζουν τις λύσεις. Μπορούμε να λάβουμε μία σειρά από μέτρα, αν όχι για την αντιμετώπιση του προβλήματος(κάτι που ενδέχεται να γίνει μακροπρόθεσμα με θέληση δυνατή), τουλάχιστον σε κάποιο πρώτο στάδιο στον περιορισμό του, όχι μόνο ως οργανωμένη πολιτεία ,αλλά πρωτίστως ως άτομα.
Καταρχήν, η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να επιτελεί με μεγαλύτερη προσοχή τη διαδικασία της επεξεργασίας των αστικών λυμάτων και τον έλεγχο των βιομηχανικών αποβλήτων, κι σε περιπτώσεις παράβασης της κείμενης νομοθεσίας για την προστασία του περιβάλλοντος να προβαίνει σε κυρώσεις(χρηματικές ή άλλες) των επιχειρήσεων. Βέβαια, λέμε πως υπάρχει κάποιος κώδικας επιχειρησιακής “ηθικής”, στις ευθύνες που έχει αναλάβει ο οικονομικός θεσμός της επιχείρησης στα πλαίσια της κοινωνίας, όπως η περιβαλλοντική συνείδηση. Το τελευταίο ωστόσο είναι ανεπαρκές , διότι στηριζόμαστε κατά κάποιο τρόπο στην “καλή” θέληση των οργανισμών, η οποία συναρτάται κυρίως από τους στόχους και το μέγεθός τους. Καταλαβαίνουμε δηλαδή πως τα διαφορετικά αυτά στοιχεία συνθέτουν και ένα διαφορετικό τρόπο “επικοινωνίας” των επιχειρήσεων με το περιβάλλον τους. Αυτό που προέχει επομένως δεν είναι παρά από το να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση σε πιο καθαρές και φιλικές προς το περιβάλλον μεθόδους επεξεργασίας των προϊόντων. Στο δρόμο αυτό σύμμαχος θα πρέπει να αποτελέσει και η τεχνολογία, με μοχλό την επιστήμη, δίδοντας τη γνώση για την ανάπτυξη μηχανικών συστημάτων, η τροφοδοσία της λειτουργίας των οποίων θα βασίζεται σε πιο ήπιες απ’ότι σήμερα μορφές ενέργειας(π.χ. παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με βάση την αιολική και την ηλιακή ενέργεια). Με τον τρόπο αυτό θα μπορέσουμε να περιορίσουμε τη ρύπανση του περιβάλλοντος κι έτσι να εξασφαλίσουμε μία καλύτερη ποιότητα για το νερό, εξοικονομώντας παράλληλα χρηματικούς πόρους, αφού κάποιες δαπανηρές διεργασίες δε θα είναι πλέον απαραίτητες να γίνονται(το τελευταίο απαιτεί σαφώς μεγάλη προσοχή και η όποια πιθανή μελλοντική απόφαση για περικοπή των διεργασιών τη διεπιστημονική συνεργασία).
Ο ρόλος της πολιτείας δε σταματά στην απόδοση των ευθυνών. Επεκτείνεται στη συντήρηση και ανανέωση-όπου κρίνεται απαραίτητο- του συστήματος υδροδότησης. Ας σημειωθεί πως η ποσότητα του νερού που χάνεται λόγω της κακής κατάστασης του δικτύου κάθε χρόνο, και η οποία οφείλεται σε ελλιπή ή και πολλές φορές ανύπαρκτο έλεγχο των αγωγών, δεν είναι καθόλου ασήμαντη. Ίσως η ανάθεση της διαδικασίας υδροδότησης στην τοπική αυτοδιοίκηση να έχει αποτελέσει ένα απορρυθμιστικό παράγοντα στην προσπάθεια μίας καλύτερης οργάνωσης, με τρόπο που στη διάρκεια της θερινής περιόδου να γινόμαστε μάρτυρες υψηλής έλλειψης νερού σε αρκετές περιοχές της χώρας, πολλές από τις οποίες αποτελούν στην αντίστοιχη περίοδο τουριστικούς προορισμούς, πράγμα που συνεπάγεται την υψηλή ζήτηση σε νερό. Αρχίζει επομένως δειλά να ξεπροβάλλει η πρόταση για μία ενιαία αντιμετώπιση του προβλήματος από έναν κεντρικό κρατικό φορέα, κι όχι από τις τοπικές επιχειρήσεις.
Εκτός από την πολιτεία μπορούμε και ως άτομα να συνεισφέρουμε στη βελτίωση της κατάστασης. Αρκετοί είναι εκείνοι που αγνοούν ότι με πολύ απλές καθημερινές κινήσεις μπορούν να βοηθήσουν. Αν όλοι καταφέρναμε να μειώσουμε την κατανάλωση του νερού κατά 75%, όχι μόνο θα μπορούσαμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας, αλλά θα εξασφαλίζαμε νερό για τις επόμενες γενιές. Εύκολα το λέμε… Υπάρχουν διάφοροι τρόποι διατήρησης και ανακύκλωσης του νερού, τους οποίους μπορούμε να εφαρμόσουμε εύκολα. Για παράδειγμα στο πότισμα των φυτών πρέπει να αποφεύγουμε το λάστιχο και να χρησιμοποιούμε μικροκαταιονιστήρα(από πού την ξέθαψα τη λέξη αυτή…). Ακόμη κατά την διάρκεια της προσωπικής υγιεινής μας η βρύση πρέπει να παραμένει κλειστή. Το πιο σημαντικό, όμως, που έχουμε να κάνουμε είναι να ευαισθητοποιούμε για τη ζωτική σημασία αυτού του πόρου.
Δε θα επεκταθώ πιο πέρα… Ήδη η ανάρτηση είναι μακροσκελής και αρχίζει να κουράζει τον αναγνώστη..Ήθελα τέλος να ευχαριστήσω τον αδερφό μου, καθώς ένας σχολικός διαγωνισμός με το αντίστοιχο θέμα μου έδωσε τη βάση για την περιπλάνησή μου…






Μας αλλάζουν την εμφάνιση κι όχι τη καρδιά...

Αναδημοσιεύω ένα βίντεο από το Sourotiri's Place...

Για σένα...


Μόλις έχω γυρίσει από μία εκδήλωση που πραγματοποίησε ο σύλλογος του χωριού μας και δραστηριοποιείται στην πόλη όπου διαμένω(στα πρώτα 18 τουλάχιστον χρόνια της ζωής μου-δεν έπρεπε να βάλλω την κτητική αντωνυμία-,καθώς πρόσφατα μετακινήθηκα για σπουδές προς Βορρά,αλλά κι από την άλλη δε γνωρίζω πόσα χρόνια μου απομένουν...) και αισθάνθηκα μία ξαφνική επιθυμία να ανοίξω τον κειμενογράφο του ιστολογίου.Ίσως και να είναι το τραγούδι που ακούγεται backround στον υπολογιστή(για όσους θέλουν να χαλαρώσουν από μία μέρα γεμάτη εντάσεις).Ίσως να είναι και ένα περίεργο,μακρινό αίσθημα που με παρακινεί.Είναι η δεύτερη ανάρτηση στο ημερολόγιο αυτό που γίνεται... δίχως σκοπό για τους αναγνώστες(διαβάστε την όμως, δε θα κερδίσετε και τίποτα!)...Για μένα ωστόσο συμβαίνει το αντίθετο.Είναι η απόδειξη πως η τρέλα της γραφής δεν έχει σβήσει μέσα μου κι μάλιστα είναι όμορφη και πρωτίστως αληθινή.Η απόδειξη πως μπορώ και αναπνέω,να σκέφτομαι και να περιπλανιέμαι σε ένα μαγευτικό κόσμο.Δεν είναι απόσυρση από την πραγματικότητα(ας πούμε την realtime ζωή σα πραγματικότητα),αλλά η παρατήρησή της με τρόπο που αν και εσύ είσαι ο αφηγητής,το μολύβι το κρατά ο διπλανός σου.Αυτά είχα να σου πω τέτοια πρωινή ώρα αγαπημένο ημερολόγιο...Κι να ξέρεις όσο σε παραμελώ τόσο με παγιδεύεις στην ελευθερία σου.