Γράφοντας,ανακαλύπτω...

Αρκετές είναι οι φορές που,ενώ ξεκινώ να γράφω πάνω σε κάποιο θέμα,καταλήγω σε κάτι διαφορετικό.Υπάρχουν είχε αναφέρει ο Γερμανός φιλόσοφος Σοπενχάουερ τριών ειδών συγγραφείς:α)αυτοί που γράφουν από μνήμης και είναι οι πολυαριθμότεροι,β)έπειτα αυτοί που σκέφτονται την ώρα που γράφουν και είναι κάμποσοι˙σκέφτονται για να γράψουν,λέγει και τέλος γ)αυτοί που έχουν ήδη σκεφτεί και φυσικά είναι σπάνιοι.Εγώ δε γνωρίζω σε ποιά κατηγορία συγγραφέων κατατάσσομαι σύμφωνα με τον πρώτο(ίσως πρόσκειμαι στη δεύτερη...),αλλά μπορώ να δηλώσω δίχως προκατάληψη(μη παρεξηγηθεί και το sourotiri !!) πως και οι τρεις έχουν ένα μόνο κοινό σημείο˙το σκοπό.Για μένα το γράψιμο δεν είναι τίποτα άλλο παρά από μία απόπειρα να συναντήσεις την αλήθεια.H αμφισβήτηση αποτελεί συστατικό τμήμα της ανθρώπινης φύσης , βάση της φιλοσοφίας και τροφό της επιστημονικής δραστηριότητας.Έρχονται ώρες που συλλογίζομαι το ρωμαϊκό ρητό «σκέφτομαι,άρα υπάρχω» και αναρωτιέμαι πως, αν τύχαινε κάποτε και γνωρίζαμε το αληθινό, θα συνεχίζαμε να υπήρχαμε;Είχα διαβάσει κάπου-αν δεν απατώμαι ήταν λόγια του Παπανούτσου-ότι με το διάλογο,την ανοικτή δηλαδή,δίχως εμπάθεια συζήτηση, προσεγγίζουμε την αλήθεια,μα ποτέ όμως δε μπορούμε να την αιχμαλωτίσουμε,παρομοιάζοντάς την ως ένα θήραμα.Εμείς λοιπόν δεν είμαστε τίποτε περισσότερο από θηρευτές με γόμωση του όπλου μας το ξεδίπλωμα των σκέψεων.Φυσικά το τελευταίο δεν είναι πάντοτε εύκολο και συχνά μάλιστα αρκετά επικίνδυνο,ώστε να χάσουμε την πνευματική μας ισορροπία.Είναι αυτό που κατά καιρούς ακούγεται :«πόση αλήθεια αντέχει κάθε φορά το πνεύμα του καθενός;».Ακόμη και τώρα,τούτη τη στιγμή που ακουμπώ το πληκτρολόγιο,αδυνατώ να συνθέσω μία ιεραρχική δομή των σκέψεων,γιατί απλά δεν έμαθα να βαδίζω σε ένα μονάχα δρόμο˙τις παρακάμψεις δε μπορώ να μην τις ακολουθήσω,έστω κι αν αποκλίνω από την αρχική πορεία.Προτιμώ να περιπλανηθώ,να ρωτήσω,να ψάξω,να απελπιστώ,παρά να φτάσω στον προορισμό μου,πράγμα που θα σήμαινε αυτόματα και την παύση στην αναζήτηση αυτή.Να θυμηθώ και τους στίχους του Καβάφη «κι όμως ,δες τί σου χάρισε η Ιθάκη».Όταν σου δείχνουν το φεγγάρι,ποτέ μην προσπαθήσεις να το κοιτάξεις,γιατί εύκολα θα σε παρασύρει.Πάντα να επικεντρώνεσαι στην πορεία προς αυτό.Aκριβώς για το λόγο αυτό είναι αρκετές οι φορές που έχω καταθέσει την αντίθεσή μου προς τους βαθμολογητές των εκθέσεων-δοκιμίων,όταν οι τελευταίοι επισημαίνουν το λαθεμένο συλλογιστικό σχεδιασμό ενός μαθητή, υπογράφοντας υποτιμητικά «εκτός θέματος».Και εγώ λοιπόν ρωτώ:ποιό είναι το θέμα;Nα γράψει κανείς τυποποιημένες έτοιμες εκφράσεις του καθηγητή με τον οποίο έτυχε ο μαθητής να προετοιμαστεί ή να επεκταθεί στο χώρο και στο χρόνο;Για μένα το οποιοδήποτε θέμα αποτελεί απλώς τη μετάβαση από το γενικό και αόριστο,στο καθορισμένο και το συγκεκριμένο.Το συγκεκριμένο όμως μπορεί να απαιτεί περισσότερο χρόνο από εκείνον που παραχωρείται στις εξετάσεις(δε περιορίζομαι αποκλειστικά στις πανελλήνιες).Αφήνουν επομένως ελεύθερο το χώρο(κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επικρίνει τον προσανατολισμό του περιεχομένου) ,δεσμεύοντας το χρόνο.Μία τέτοια όμως απόπειρα γραφής είναι λειψή.Σταματώ ωστόσο εδώ και δε πρόκειται να προχωρήσω περαιτέρω-το κρατάω για διαφορετική ενότητα. «Γράφοντας,ανακαλύπτω».Θα μπορούσε να διατυπωθεί και διαφορετικά:«Οι εξετάσεις περιφρονούν τη γνώση».Να λοιπόν τι καινούριο έβγαλα από την ανάρτηση αυτή(ακόμη και ο τίτλος πρέπει νομίζω να αρχίζει να φοβάται!).Ελάτε τώρα ρε μπάσταρδοι του υπουργείου να το βαθμολογήσετε!!