Πώς θέλω μία σχέση...

Ποιός είναι αυτός που έχει ρυθμίσει πως πρέπει στη σύναψη μίας ερωτικής σχέσης να συμμετέχουν μόνο δύο άτομα,αντιπρόσωποι των δύο φύλων;Και για να μην παρεξηγηθώ δε πρόκειται να μελετήσω τα ομόφυλα ζευγάρια-ίσως το θέμα να μας απασχολήσει σε κάποια άλλη ενότητα-παρά να προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να αγαπάμε ερωτικά κάθε φορά αποκλειστικά ένα άτομο.Μία σχέση δηλαδή που οι σύντροφοι δεν έχουν επιλέξει την αποκλειστικότητα δεν είναι υγιής;Είναι ιδιαίτερα δύσκολο ο άνθρωπος να καταφέρει να ξεπεράσει τα όρια του εγωισμόυ και να δοθεί σε ένα σύνδεσμο που να μετρά παραπάνω από ένα άτομο.Για παράδειγμα, σε μία οικογένεια στην οποία υπάρχουν αρκετά αδέρφια ,οι δεσμοί μεταξύ των τελευταίων δεν είναι τόσο δυνατοί όσο σε μία αντίστοιχη με μικρότερο αριθμό παιδιών.Βέβαια αυτό δεν αποτελεί καταστατική αρχή κι θα μπορούσε μάλιστα να αποδοθεί στην υπολογίσιμη διαφορά ηλικίας που παρατηρείται ανάμεσά τους.Γιατί όμως τους παπούδες τους αγαπώ-τουλάχιστον εγώ-δυνατά;Ίσως να αποτελεί και ένα παιχνίδι συμπτώσεων.Δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι να μοιράσουμε σε περισσότερες μονάδες την αγάπη μας.Το μίσος όμως και την έχθρα τα σκορπάμε απερίσκεπτα˙πώς αντιμετωπίζουμε ένα Τούρκο πολίτη δίχως να τον γνωρίζουμε;Και συνεχίζοντας πόσους στενούς φίλους έχει ο καθένας μας;Παρατηρούμε λοιπόν πως το μίσος θέτει την αγάπη σε φραγμούς!Διότι η τελευταία είναι ένα πολύ πιο δυνατό συναίσθημα,που απαιτεί αφοσίωση και διαρκή ανανέωση.Με λίγα λόγια δεν έχουμε το σθένος και τη δύναμη να αγαπήσουμε,καθώς αισθανόμαστε καταπονημένοι,σε αντίθεση με το μίσος που δεν είναι αίσθημα σύνθετο.Μπορείς να αγαπήσεις κάποιον χωρίς να τον γνωρίσεις;Γιατί όμως μισούμε απρόσωπα;Αυτό που προσζητώ να υπογραμμίσω είναι πως δεν είμαστε σε θέση να απορρίψουμε το «εγώ» για να προχωρήσουμε στο «εμείς»(βλέπε και στην ανάρτηση «Οι προεκτάσεις της κατανάλωσης»).Και τούτο φαίνεται μέσα από μία ερωτική σχέση.Δεν αφήνουμε τον εαυτό μας,αλλά στην πραγματικότητα αναπαράγουμε αυτόν στο πρόσωπο του/της συντρόφου,με τρόπο που αρκετές φορές δεν αντέχουμε να τον αντικρίζουμε,φθάνοντας στη ρήξη της σχέσης.Μόνο όταν συνειδητοποιήσουμε το αληθινό νόημα που προτάσσεται με την αγάπη και τον έρωτα πρόκειται να κατανοήσουμε ότι η συμμμετοχή δύο αποκλειστικά προσώπων στις ερωτικές σχέσεις δεν είναι παρά μία κοινωνική σύμβαση,η οποία μετρά χιλιάδες χρόνια ύπαρξης και επιβιώνει μέσα από εκείνα τα στοιχεία της παράδοσης που φθείρουν τις ανθρώπινες δυνάμεις.Θα έχουμε ποτέ προετοιμαστεί κατάλληλα ώστε να μας αγαπήσουν δύο μητέρες;