Για σένα...

Μόλις έχω γυρίσει από μία εκδήλωση που πραγματοποίησε ο σύλλογος του χωριού μας και δραστηριοποιείται στην πόλη όπου διαμένω(στα πρώτα 18 τουλάχιστον χρόνια της ζωής μου-δεν έπρεπε να βάλλω την κτητική αντωνυμία-,καθώς πρόσφατα μετακινήθηκα για σπουδές προς Βορρά,αλλά κι από την άλλη δε γνωρίζω πόσα χρόνια μου απομένουν...) και αισθάνθηκα μία ξαφνική επιθυμία να ανοίξω τον κειμενογράφο του ιστολογίου.Ίσως και να είναι το τραγούδι που ακούγεται backround στον υπολογιστή(για όσους θέλουν να χαλαρώσουν από μία μέρα γεμάτη εντάσεις).Ίσως να είναι και ένα περίεργο,μακρινό αίσθημα που με παρακινεί.Είναι η δεύτερη ανάρτηση στο ημερολόγιο αυτό που γίνεται... δίχως σκοπό για τους αναγνώστες(διαβάστε την όμως, δε θα κερδίσετε και τίποτα!)...Για μένα ωστόσο συμβαίνει το αντίθετο.Είναι η απόδειξη πως η τρέλα της γραφής δεν έχει σβήσει μέσα μου κι μάλιστα είναι όμορφη και πρωτίστως αληθινή.Η απόδειξη πως μπορώ και αναπνέω,να σκέφτομαι και να περιπλανιέμαι σε ένα μαγευτικό κόσμο.Δεν είναι απόσυρση από την πραγματικότητα(ας πούμε την realtime ζωή σα πραγματικότητα),αλλά η παρατήρησή της με τρόπο που αν και εσύ είσαι ο αφηγητής,το μολύβι το κρατά ο διπλανός σου.Αυτά είχα να σου πω τέτοια πρωινή ώρα αγαπημένο ημερολόγιο...Κι να ξέρεις όσο σε παραμελώ τόσο με παγιδεύεις στην ελευθερία σου.