Πίσω από τις πανελλήνιες...

Δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να εντοπίσω ένα κύριο θέμα της πρώτης ανάρτησης.Αισθάνομαι όμως υποχρεωμένος να ασχοληθώ με εκείνο το σύστημα,που κατά ένα παράδοξο τρόπο,αρεσκόμαστε να αποκαλούμε «εκπαιδευτικό»!Θα ήταν κοινότοπο να αναφερθώ εκτεταμένα στις ελλείψεις και τις παραλείψεις του,στη λαθεμένη χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής με όλες τις αβλεψίες και τις παραποιήσεις της,στην αδιαφορία των πολτικών προσώπων για την κατάσταση που επικρατεί στο δημόσιο σχολείο,στη δική μας ακόμη ανικανότητα να αντιδράσουμε και να ελπίζουμε,έστω,σε μία ριζική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση,την οποία εδώ και αρκετές δεκαετίες τα πολιτικά κόμματα διακυρήττουν(γι'αυτό άλλωστε επέλεξα και την αντίστοιχη σφυγομέτρηση στη σελίδα υποδοχής).Περιορίζομαι αποκλειστικά στην τελευταία τάξη που έχω μόλις αφήσει πίσω μου κατά τη στιγμή της αυτής μου πράξης,την τρίτη τάξη,δηλαδή,του ενιαίου λυκείου,η οποία,όπως παρατήρησα,αναφέρεται με μία εξαιρετικά υψηλή συχνότητα στα περιοδικά έντυπα και τις εφημερίδες μέσα από πομπώδεις ρεκλάμες των φροντιστηριακών μονάδων.Είναι σίγουρα γλυκή η γεύση της επιτυχίας-και αντίστοιχα πικρή της αποτυχίας-αν αναλογιστεί κανείς πως τα ,τουλάχιστον, 19000 μόρια,που είναι και το ζητούμενο για τους μαθητές,(!!)δεν είναι ένας στόχος που εκπληρώνεται δίχως θυσίες και προσωπική δοκιμασία.Το ερώτημα ωστόσο που ανακύπτει είναι κατά πόσο το αποτέλεσμα αυτό συνιστά παράδειγμα ατομικής προσπάθειας,κι όχι ένα περίτεχνο παιχνίδι προσώπων που βρίσκονται καλά καμουφλαρισμένοι και φυσικά βολεμένοι πίσω από το σύστημα των εξετάσεων αυτών.Κανείς δε μπορεί να κατηγορήσει ,και ακόμη περισσότερο ,να αφαιρέσει από το μαθητή την αίσθηση της επιτυχίας ή να ισχυριστεί ότι η τελευταία δεν του ανήκει.Και φέρνω το πρόσφατο παράδειγμα από τη φετινή εξεταστική περίοδο των μαθηματικών θετικής και τεχνολογικής,της οποίας ήμουν και εγώ υποψήφιος, και οφείλω να ομολογήσω ότι πήγα σχετικά καλά(15,7).Για τους μαθητές όμως που κατάφεραν να επιτύχουν μια υψηλότερη βαθμολογία σχεδόν κανείς δεν αναρωτιέται γιατί ακριβώς ανταποκρίθηκαν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στα κατά τα τεκμήρια δύσκολα φετινά θέματα,την ώρα που ήταν αδύνατο να επιτελεστεί η ανάλογη προετοιμασία μέσα στις σχολικές αίθουσες κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους.Για εκείνους τους μαθητές που σε όλα τα χρόνια του μαθητικού τους βίου κόπιασαν δεν έχω να επισημάνω τίποτε περισσότερο,παρ'όλο που ήταν αρκετοί αυτοί που παρέμειναν σε χαμηλές βαθμολογίες,πράγμα που αποτελεί μια πρώτη αδικία του κατά τα άλλα αδιάβλητου και αξιοκρατικού συστήματος...Γιατί ένας μαθητής πρέπει να κρίνεται αποκλειστικά από την επίδοσή του,που παραμένει ,ειρήσθω εν παρόδω, μόνο βαθμολογική, στην τελευταία τάξη της αντίστοιχης εκπαιδευτικής βαθμίδας;Αυτό που προσζητώ να υπογραμμίσω είναι ότι οι 100000(κατά μέσο όρο ανά έτος) μαθητές που διαγωνίζονται κάθε χρόνο δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες στην επιτυχία,με αποτέλεσμα να μη μιλούμε πλέον για διαγωνισμό,αλλά για έναν μη υγιή ανταγωνισμό ανάμεσα σε εξωσχολικούς παράγοντες,που μεταφράζεται σε δαπάνη χρημάτων,καθώς νομίζεται από τους γονείς ως επένδυση για το μέλλον του/ων νεαρού/ων μελών της οικογένειας.Με λίγια λόγια η επιτυχία δεν κατακτιέται,αλλά εξαγοράζεται σε ένα μεγάλο βαθμό,με τρόπο που δεν επιτρέπει στο μαθητή να αναδειχθεί με τις ιδιαίτερές του ικανότητητες και κλίσεις.Γιατί η πολιτεία δε μεριμνά για την ανατροπή της καταστατικής αυτής πλέον αρχής ,που χαρακτηρίζει ολόκληρο το σύστημα μέχρι τη θύρα του πανεπιστημίου(γι'αυτό οφείλει το τελευταίο να αντισταθεί σθεναρά για τη διατήρηση της δημόσιας υφής του)αποτελεί διαφορετικό αντικείμενο συζήτησης,το οποίο πρόκειται να αναλύσουμε διεξοδικά σε άλλη ενότητα.Περιμένοντας τις απαντήσεις και τις αντιδράσεις σας
Γ.Κ.