Δίχως Όνομα

Αφότου τέλειωσαν οι γραπτές εισαγωγικές εξετάσεις(και πρέπει να ομολογήσω πως είναι υπολογίσιμο διάστημα), έχει αρχίσει για μένα ένας ιδιαίτερα επίπονος εσωτερικός αγώνας να κρατηθώ όρθιος,μία προσπάθεια συνεχούς προσδιορισμού των δραστηριοτήτων και του γενικότερου χαρακτήρα μου. Θέλω να πιστεύω πως η επιστήμη την οποία έχω επιλέξει(?) να υπηρετήσω δε πρόκειται να με εγκαταλείψει τουλάχιστον ιδεολογικά, προκειμένου να βρίσκεται εκεί γεμίζοντας την κενή από κάθε είδους γνώση Φυσικής επεξεργασίας παρακαταθήκη μου. Κι η φωνή αυτή όσο και αν ακούγεται να είναι αμέριστη από εγωισμό, αφού θέλησα δίπλα μου δίχως ανταπόκριση συντροφιά, τόσο η δύναμή της ξεθωριάζει στο γκρίζο χρώμα της αίθουσας. Ωστόσο, το να βάλλω μία τελεία εδώ είναι απαραίτητο, γιατί τούτην την πρωινή ώρα η περιπλάνησή μου βαστεί μία διαφορετική πρόθεση. Έχω εξαντληθεί στο σχηματικό κανόνα της δημοκρατίας, αλλά αποτελεί από την άλλη επιταγή να ιστορίσω μία κεντρική για την εικόνα του εξαίρετου αυτού πολιτεύματος έννοια, εκείνη των εθνικών κρατών. Μου είναι προσφιλές να δρομολογώ τη συλλογιστική μου πορεία με ένα στοίχο ερωτήσεων, ώστε να απολήγει για όποιον δυστυχή έτυχε να κρατά αυτή τη λόξα μπροστά του περισσότερο μυαλωμένη και στοχαστική. Καθώς όμως στην τρέχουσα ανάρτηση αδυνατώ να εντοπίσω τις κατάλληλες παρασιωπώ. Εθνικό λοιπόν κράτος έφθασε να συμβολίζει το συσχετισμό δύναμης, μάλλον στρατιωτικής, της ομάδας που έτυχε να κατοικεί σε μία συγκεκριμένη μεριά, της οποίας προηγουμένως έχουν επιμεληθεί της περιχαράκωσης. Και η ισχύς αυτή ανακλάται μέσα από την αντίστοιχη έκταση όχι μόνο του τμήματος που διαθέτουν, αλλά και από το μέγεθος της επιρροής που ασκούν σε παρακείμενες συνήθως περιοχές.Μέσα σε αυτές τις αδικαιολόγητα, και πολλές φορές συναινετικά, ορισμένες παρυφές αναπτύσσουν μία ξέχωρη πολιτισμική και πολιτική συμπεριφορά, χρονικά και ενδεχομένως τοπικά μεταβαλλόμενη,όπως ακριβώς παρατηρείται σε ένα φυσικό σύστημα, που καταγράφεται σε όλες τις πτυχές των δραστηριοτήτων, με επόμενο τη σύσταση μίας ενιαίας, άκριτα αποδεκτής από τους επίγονους, ταυτότητας. Εκείνο που δε μπορώ με σιγουριά και ειλικρίνεια να δηλώσω είναι το ασυνείδητο ή μη της παραπάνω πράξης. Και αυτός ακριβώς ο τρόπος έκφρασης της συλλογικής ιδιοκτησίας οδηγεί σε μία υποδεέστερη διαχείριση των φυσικών πόρων και στη βαθμιαία ταπείνωση του περιβάλλοντος Αν έχουμε αποφασίσει να βαδίσουμε στο δρόμο της καταστροφής,οφείλουμε να αποκλείσουμε κάθε άλλο συνταξιδιώτη. Η αλτρουιστική αυτή προσέγγιση βλασταίνει σήμερα σε όλες εκείνες τις οργανώσεις που έχουν επιδοθεί σε μία καμπάνια ενημέρωσης με μία τελείως ανόμοια μορφή."Πρέπει να διασφαλίσουμε τη διάσωση του πλανήτη για το δικό μας λυτρωμό". Αν και με εμφανή ίχνη εγωκεντρισμού και ματαιοδοξίας, νομίζω,δυστυχώς,ότι συνίσταται στην πιο αποτελεσματική αντήχηση του αρχικού μηνύματος,σε ένα κόσμο που αρέσκεται να ακολουθεί το χρήμα και τα παράγωγά του.Δε θα ήθελα να επεκταθώ στη λειτουργική σημασία του τελευταίου,παρά να επισημάνω την ολοκληρωτική άγνοιά μας σχετικά με τη σύσταση και θεμελίωση του οικονομικού συστήματος.Κι η αμάθεια μας δεσμεύει στο σκοτάδι και τις κακουχίες. Η εξέλιξη και η αναδημιουργία αποτελούν ασφαλείς δείκτες στην πορεία της ακμής, της άνθησης και της ειρηνικής συμβίωσης.Να θεωρήσουμε ωστόσο πως όσο υπάρχουν όρια στα τμήματα γης(που θέλησαν να αποκαλούμε σύνορα), δε πρόκειται να αντικρίσουμε την αλήθεια πίσω από τις περίτεχνα κατασκευασμένες ανακρίβειες.Μία αλήθεια της αλληλεγγύης, της μη διαστρωματωμένης εκπαίδευσης, της χρηματικής απεξάρτησης, της από κοινού ανάπτυξης,πραγματικότητα όμορφη και αψευδή.Να κρατήσουμε επιτέλους τα εθνικά κράτη για την καρδιά μας, και να παραχωρήσουμε σε τούτον τον ταλαιπωρημένο τόπο τα δικαιώματα που του ανήκουν.Να περάσουμε από την εκεχειρία των χαρτιών, σε ένα αυθεντικό αντάμωμα κουλτούρας και πάνω απ΄όλα ανθρωπιάς και αδελφικότητας.Τα διοικητικά σύνορα είναι περίσσια όταν μας ενώνει η ζήτηση όσων,κι όχι εκείνων που μας δίδαξαν να αγαπάμε.