Δίχως Όνομα

Αδυνατούσα να το πιστέψω με αυτό που διάβασα...Στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση είχα δηλώσει πως πρόκειται να δημοσιεύσω μία ακόμη τελευταία για το τρέχον έτος.Όμως δε μπορώ να μην αναδημοσιεύσω την είδηση που μόλις δύο λεπτά πριν είδα από το συγκεκριμένο ιστολόγιο:

Πρέπει να το παραδεχτώ πως έχω παραμελήσει κατά τρόπο ανάρμοστο το ιστολόγιο...Είναι όμως η φοιτητική ζωή που με έχει δυστυχώς απομακρύνει από τις δημοσιεύσεις.Θέλει καιρό για να συνειδητοποιήσει κανείς πως βρίσκεται πλέον αντιμέτωπος με όλες τις δυσκολίες και χαρές,όπως τουλάχιστον ο καθένας μας τις αντιλαμβάνεται...Περιηγούμαι ωστόσο σε διαφορετικά ιστολόγια,προκειμένου να παρακολουθώ την τρέχουσα θεματολογία τους και φυσικά να αφήσω το προσωπικό μου στίγμα, να ανταπαντήσω δηλαδή κάι έτσι να ανοίξει ένας κύκλος όμορφων συζητήσεων.Για αυτό άλλωστε μου αρέσει ιδιαίτερα το blogging και κάνω προσπάθειες δυνατές για να το προωθήσω.Το υγιές όμως και ανιδιοτελές blogging,που έχει κάτι-έστω και στο ελάχιστο-να προσφέρει σε τούτο τον ταλαιπωρημένο τόπο.

Πολλά τα γεγονότα που τρέχουν σε ολόκληρη την υδρόγειο...Και δύσκολο να τα σχολιάσω στο σύνολό τους.Τα κρατώ για κάποια επόμενη εξόρμηση κι πρόκειται να εστιάσω στα λίγα και τα σπουδαία,να διαχωρήσω δηλαδή τη φλούδα,την οποία πλασσάρουν τα μέσα, από τον κορμό.Θα ασχοληθώ όμως στην παρούσα ανάρτηση με ένα αρκετά φιλοσοφημένο ζήτημα...Την ελεημοσύνη!!Θα επικολλήσω ένα σχόλιο που είχα αφήσει σε ένα αγαπημένο μου ιστολόγιο...

Ίσως να φανώ κυνικός...Δε μπόρεσα μέσα στις μέρες να δημοσιεύσω μία ανάρτηση σχετικά με τη βοήθεια που...“πρέπει“ να παρέχουμε σε εκείνους που την έχουν ανάγκη.Ήδη άρχισα να διαφωνώ με όσα έχω γράψει...Θα σταματήσω σε ορισμένα σημεία.Στο πρώτο, που είμαι ολοκληρωτικά αντίθετος,δεν είναι άλλο παρά από την ιδεολογία της ηθικής δέσμευσης που χρησιμοποιείται ιδιαίτερα αυτές τις μέρες(από πολλούς οργανισμούς),το οποίο έχει ως αποτέλεσμα ,όχι μόνο την ενοχοποίηση του ατόμου(που είναι και το ελάχιστο,μιας και φαινομενική),αλλά πρωτίστως την απομάκρυνσή του από τις πραγματικές ευθύνες...Τί αισθήματα ευθύνης παράγονται αυτές τις μέρες?Μας σχηματίζεται η πλαστή και σε επόμενο στάδιο βολική θα τολμούσα να δηλώσω εντύπωση(μάλλον ασυνείδειτα) πως δίδοντας κάποιο ποσό-μικρό ή μεγάλο-έχουμε ευαισθητοποιηθεί στο πρόβλημα...Αυτή δηλαδή είναι η “ευθύνη“??Να δώσουμε κάτι για να φύγει ένα βάρος και να κοιμόμαστε,αφού έχουμε ξοδέψει σε κάποιο ξενυχτάδικο,το βράδυ ήσυχοι?Η πραγματική μας ευθύνη είναι η πολιτική.Δε μπορούμε να προφασιζόμαστε πως φταίει το κράτος...Έχουμε αναρωτηθεί πως εμείς οι ίδιοι είμαστε θεμελιώδες τμήμα του??Το έχω ξαναπεί σε πολλές αναρτήσεις ,κι το συμπυκνώνω σε τούτη τη φράση:Yπάρχει αδικία,γιατί ακριβώς είμαστε άδικοι...Ας μη προχωρήσω βαθύτερα. Το δεύτερο σημείο είναι η ψυχολογία.Η ελεημοσύνη είναι η απόδειξη της βλακείας του ανθρώπου να αρνείται με πείσμα να πιστέψει πως οι τριγυρινοί του δεν έχουν ανάγκη τα περιφρονητικά βλέμματά του.Τάσσομαι ανοιχτά κατά των πράξεων ελεημοσύνης σε επίπεδο τουλάχιστον ατομικό.Θα δεχτώ κάτω από καλά ορισμένες συνθήκες τη συλλογική βοήθεια.Είτε ως πολιτεία(που δεν έπρεπε καν να φθάσουμε να μιλάμε σε τέτοιο στάδιο)είτε ως μικρότερα τμήματα αυτής..Όταν όμως βλέπω στο δρόμο κάποιους να αφήνουν χρήματα σε πλανώδιους ή επαίτες(δε με αρέσουν καθόλου αυτοί οι χαρακτηρισμοί,γιατί a priori εκχωρούμε ιδιότητες σε ανθρώπους,αλλά αδυνατώ να τους ονομάσω διαφορετικά..βλέπετε η γ...η η εκπαίδευση τί μου έκανε...)νευριάζω όσο δε μπορείτε να φανταστείτε.Και με αυτόν που περιμένει τα χρήματα,γιατί δέχεται με εξευτελιστικό τρόπο να ταπεινωθεί,και φυσικά με το δεύτερο που,αφήνοντας τα χρήματα,επαληθεύει τις διακρίσεις και ενισχύει τον εγωισμό του.Και για να μην προκληθούν παρερμηνείες δεν τάσσομαι σε καμιά περίπτωση ενάντια στο συγγραφέα της ανάρτησης που σχολιάζω...

Θα ακολουθήσει και μία εορταστική ανάρτηση,που ίσως και να περιέχει και μία σχηματική ανασκόπηση όσων διαδραματίστηκαν τον τελευταίο έτος,και θα αποτελεί φυσικά την τελευταία για το 2008 μ.Χ.