Δίχως Όνομα

Και μετά από αύριο τί? Επινήκια στην κρατούσα παράταξη με τη στήριξη του 10% επί του συνόλου των φοιτητών..Το πανεπιστήμιο δε χρειάζεται καμία κηδεμονία από εκείνους που θέλησαν μία νεολαία νωθρή και αδιάφορη στα πολιτικά πεπραγμένα. Το παραταξιακό καθεστώς υπονομεύει επικίνδυνα την ομοψυχία και την από κοινού αντιμετώπιση των προβλημάτων.Κι το τελευταίο μου είναι δύσκολο να το παραβλέψω.Αυτόνομα πανεπιστήμια με πραγματικό ενδιαφέρον για τη βελτίωση της παρεχόμενης παιδείας χρειάζεται τούτος ο ταλαιπωρημένος τόπος.Η συμμετοχή σε αυτές, κι στην ομάδα γενικότερα που δε κατανοεί τη σημασία του αντιπάλου, δεν αποτελεί απλά το ενέχυρο στην ελευθερία της σκέψης και της προσωπικής δράσης. Γνωρίζουμε πολλοί καλά πως κύριο μέλημα των μελών τους δεν είναι η προβολή των ηλίθιων πολιτικών ανακολουθιών, παρά η απόκτηση γνωριμιών, πράγμα που, όπως πιστεύεται, εξασφαλίζει μία πρόσθετη υποστήριξη, μάλλον μακριά από το πνεύμα της ισονομίας,που κατά τα άλλα προβάλλεται, για την περάτωση των σπουδών και την μετέπειτα επαγγελματική πορεία-δίχως βέβαια να αναφερόμαστε στις πιθανές μεταπτυχιακές ή διδακτορικές διατριβές. Ένα είναι το σίγουρο: Όσο βλέπουμε έκδηλα έναν αδικαιολόγητο φανατισμό στο χώρο των πανεπιστημίων, ο οποίος αρκετές φορές εκδηλώνεται και με βίαιο τρόπο, τόσο η παιδεία μας θα λιμνάζει στους βάλτους των ανεγκέφαλων οπαδών της παραταξιακής διάταξης και των συμφεροντολόγων. Πραγματικά όμως δε μπορώ να καταλάβω ποιές είναι οι διαφορετικές απαιτήσεις τους, για να δικαιολογήσει την πολυπληθή και μακροχρόνιά τους ύπαρξη....

Η πολιτική όταν ασκείται μέσα από βλακώδεις σχηματικές μορφές αποτυγχάνει στο σκοπό της. Κι ο Παπανούτσος για την πρώτη τα'χει πει πολύ καλύτερα απ'ότι θα μπορούσα ό ίδιος να περιγράψω.