Δίχως Όνομα

Τελικά δε γνωρίζω πώς μπορεί τη μία μέρα στο τρέχον ιστολόγιο να εμφανίζονται ενοχλητικές εικόνες που καλύπτουν το περιεχόμενο και δυσχεραίνουν την ανάγνωση, και την επόμενη(βέβαια αρκετές μέρες μέτρησα μέχρις ότου αποκατασταθεί η μη προβληματική παρουσίαση των στοιχείων) δίχως καμιά δική μου παρέμβαση να είναι όλα στη θέση τους...Δε θα σταματήσω ωστόσο στην περίεργη αυτή εναλλαγή.Ίσως ο blogger να με σέβεται..Τί να πώ?!Ήθελα απλώς να επισημάνω την αλλαγή στη διάθεσή μας με τον ερχομό κιόλας του τελευταίου μήνα της άνοιξης..Πολλά τα γεγονότα που τρέχουν στην πολιτκή σκνηνή. Τελικά είναι ιδιαίτερα επίπονο να διατηρείς ένα ιστολόγιο με αναλυτική ενημέρωση και προσωπική θεώρηση επί των εξελίξεων...Θα μπορούσα να σχολιάσω την τρέχουσα οικονομική κατάσταση(αν και δεν έχω το κατάλληλο θεωρητικό υπόβαθρο πάνω στη λειτουργία του οικονομικού συστήματος),τα πολιτικά γεγονότα,τις κοινωνικές αρρυθμίες ή ακόμη και την εμφάνιση της Πετρούλας στο γνωστό αθηναϊκό πρακτορείο-αναζητώ έναν αρμόζοντα προσδιορισμό,ώστε να αποδώσω με ακρίβεια τη σύσταση του αντίστοιχου δελτίου ειδήσεων...Βέβαια καιρός ήταν να αποκαλυφθούμε ως χέστηδες καναπεδάκηδες, τη στιγμή(και αν δε δράσουμε δε θα αργήσω να την αντικαταστήσω με τη διάρκεια)που το μόνο το οποίο γνωρίζουμε(καλύτερα θα έλεγα μας έμαθαν) να κάνουμε δεν είναι παρά να κρίνουμε από απόσταση, κρίση που αφορά αποκλειστικά σε εμάς, με τη διαφορά ωστόσο πως δε κατανοούμε ότι πρόκεται για αυτοκριτική, κάτι που εν τέλει αποτυγχάνει στο σκοπό της με το λαθεμένο πολλές φορές προσανατολισμό και τη μετάθεση των ευθυνών σε τρίτους. Κάτι ήξερε ο Βάρναλης όταν έγραφε τους "Μοιραίους". Λύση στο πρόβλημα είναι το ίδιο το πρόβλημα. Η επίλυση από την άλλη ανήκει σε εκείνον που αναλαμβάνει να το αντιμετωπίσει. Κι στην περίπτωσή μας δύσκολο είναι να κατανοήσουμε την πρώτη συνθήκη. Στη δεύτερη δυστυχώς προσποιούμαστε με μία αμείωτη απάθεια. Στις ελάχιστες αυτές γραμμές της ανάρτησης δε θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο.